Blog - CONCEPT

Sommige wegen leiden nergens heen.
Ze slingeren zich langs bergranden, boven woeste zeeën, als een rafelige grens tussen willen en niet kunnen.
Onder mij raast het water, onbeheerst, onverschillig. De zoute geur snijdt door mijn longen. De wind is koud.
In mij gloeien herinneringen die niet doven: melancholie. Boosheid. Spijt.

Daar, midden op de snelweg, staat mijn vader.
In wit.
Strak. Onaangedaan.
Alsof zelfs de dood zijn oordeel niet heeft verzacht.
Nog steeds diezelfde blik, die mij jarenlang heeft gekweld.
Nog steeds diezelfde vraag, als een splinter onder mijn huid:
Ben ik goed genoeg?
Ben ik sterk genoeg?
Ben ik slim genoeg?

Een paar meter verder, aan de kant van de weg, staat mijn moeder.
Ook in wit.
Maar haar wit leeft nog. Haar adem wolkt zichtbaar in de koude lucht.
Haar ogen zoeken mij, dwingen mij. Haar handen roepen, haar stem breekt de storm in mij open.
"En ik dan?" Vraagt ze.

Ik breek in duizend stukjes.
En ik dan?
Wie denkt er aan mij?

Alles in mij schreeuwt om te rennen.
Om naar hem toe te stormen.
Om zijn goedkeuring alsnog uit zijn dode handen te rukken.
Om hem te laten zien dat ik het wél kan. Dat ik het wél ben.

Maar de afstand is onverbiddelijk.
En ergens weet ik het al:
Zelfs als ik ren, zelfs als ik struikel, zelfs als ik val;
hij zou niet buigen.
Hij zou niet klappen.
Er zou geen omhelzing zijn. Geen erkenning.

Wat als hij ooit gewoon had gezegd dat ik goed was zoals ik was?
Wat als ik niet had hoeven vechten voor een blik van trots? Voor een schouderklop? Voor een fractie liefde?
Maar die wereld bestaat niet.
Die wereld heeft nooit mogen bestaan.

Tussen wat ik wens en wat is,
staat deze snelweg gespannen als een wond die nooit dichtgroeit.
Misschien is melancholie niet alleen zacht verdriet,
maar ook de rauwe wetenschap dat sommige wonden deel van je worden.
Dat liefde en teleurstelling soms dezelfde oorsprong hebben.
Dat sommige vaders hun zonen breken zonder het ooit te begrijpen.

Ik moet leren blijven staan.
Niemand gaat het voor mij doen. Niemand gaat het met mij doen.
Ik moet leren blijven staan in deze kou.

Maar ik bevries.
Mijn onzekerheid houdt me vast.
Een mes met aan beide kanten een snede.

Rennen is gevaarlijk.
Blijven is ondraaglijk.

Tussen moed en angst,
tussen hoop en zelfbehoud,
snij ik mezelf open, keer op keer.

Niet omdat ik dat wil.
Maar omdat ik nooit heb geleerd hoe je moet leven met iets ongeneeslijks.

Misschien is dat wat onzekerheid werkelijk is:
Altijd twijfelen aan de littekens die je hebt overgehouden aan de oorlog in jezelf.
Altijd denken dat je meer had moeten zijn.
Harder had moeten vechten.
Sterker had moeten staan.

Mijn vader blijft midden op de weg.
Mijn moeder roept vanaf de kant.
En ik?
Ik sta daar.
Balancerend op het lemmet van een mes dat nergens heen leidt.