De stilte die niet stil was

Lieve ik,

Ik weet niet precies wanneer het allemaal is begonnen. Misschien was het altijd al zo. Alsof ik in elke kamer waar ik stond, altijd ook in een andere was. Altijd ergens anders met mijn gedachten; een plek zonder angst, zonder constante gefluister van twijfel in mijn oren.

Zelfs op de mooiste momenten, zat er iets tussen mij en de realiteit van deze wereld. Een soort kooi waarin niets van buitenaf mij zou kunnen pijnigen, behalve de gedachtes van binnenuit. Het was onzichtbaar voor anderen, maar voor mij voelde het allemaal zo echt aan; ook al kon ik niks zien, ik hoorde het, ik voelde de spanning, en heel eerlijk, die was om te snijden.

Vanuit de tralies in mijn denkbeeldige kooi probeerde ik te doen alsof ik oké was. Ik probeerde te doen alsof ik normaal was. Alsof ik echt daar in het moment was. Maar diep vanbinnen voelde me ik net als een toneelspeler, die een grote act opvoert, en de mensen om mij heen zijn degenen in het publiek.

Ik denk vaak dat mensen me niet echt zien. Of dat ze alleen de oppervlakkige versie zien; degene die normaal is; niets raars of geks op te merken, gewoon normaal. Zouden ze me raar vinden als ze zouden weten dat ik nadenk over elke beweging die mijn lichaam doet? Of als ze weten dat ik een simpele conversatie van vorige week nog minstens vijftig keer in mijn hoofd probeer te herbeleven. Niet omdat het een super boeiend onderwerp was waar we het over hadden, maar puur omdat ik bang ben dat ze me raar vinden. Of omdat ze me te veel of juist te weinig vinden.

Soms wil ik mijn gedachtes uitzetten. Soms wil ik normaal zijn. Soms wil ik rust, maar die vind ik niet als ik daadwerkelijk probeer te rusten. Het is alsof mijn hoofd op hol slaat als het niet bezig is. Het moet continu bezig zijn, want anders belast ik mezelf. Als ik geen gedachtes heb, voel ik me leeg, somber. Hoe onwerkelijk, sommigen ontspannen als ze even aan niets hoeven te denken, maar ik denk dat ik gek word zodra ik niks kan denken. Soms wil ik normaal zijn, maar dan bedenk ik me dat normaal zijn ook betekent dat even niks denken ook goed is. Zou ik kunnen leven met die stilte?

Ik denk dat die stilte me nog erger zal opslokken dan de angst om niet normaal te zijn en alles te overdenken en te analyseren. Dan is die kooi geen kooi met tralies meer, maar een kamer waarin het geluid niet lijkt te willen ontsnappen aan mijn realiteit, en het is die gedachte die me erg bang maakt.

Dat irreële verlangen naar een andere ik, naar een ander hoofd, een ander leven. Misschien hoort het gewoon bij mij. Misschien is het niet iets dat ik moet wegduwen, maar leren omarmen. Niet als vlucht, maar als deel van wie ik ben. Als een innerlijk oord waar ik heen vlucht als de wereld te luid is. En misschien is dat wel oké.

Ik ben nog niet waar ik wil zijn. Maar ik ben ook niet meer waar ik was. En misschien is dat al genoeg.

Met hoop,