State of Irrealis is geboren uit een behoefte aan ruimte. Ruimte voor gedachten die niet landen, voor gevoelens die zich nergens thuis lijken te voelen, voor verhalen zonder duidelijke oorsprong of eindpunt.

Het woord irrealis komt uit de grammatica. Het verwijst naar manieren van spreken die losstaan van de werkelijkheid: zinnen die beginnen met als, ik wou dat, had ik maar. Taalvormen die zich bewegen in het domein van het mogelijke, het gemiste, het nooit gebeurde.

Voor mij is irrealis meer dan een taalkundige structuur. Het is een innerlijke toestand. Een plek waar ik de vrijheid voel om stil te staan bij alles wat niet concreet is, maar wel echt aanvoelt. Een gedachte die zich herhaalt. Een gesprek dat nooit plaatsvond, maar me toch bezighoudt. Een gevoel zonder aanleiding, maar met gewicht.

Deze blog is mijn manier om dat soort innerlijke bewegingen vast te leggen niet om ze op te lossen, maar om ze bestaansrecht te geven. Hier mogen gedachten blijven hangen, hier mag taal zich uitrekken tot ze iets raakt wat je misschien niet eens zocht. Hier mag het onaf zijn. Misschien moet het dat zelfs wel zijn.

State of Irrealis is geen plek voor antwoorden, maar voor echo’s. Voor zijpaden, stiltes, en dingen die pas betekenis krijgen als je er zachtjes naar kijkt. Voor het niet-werkelijke, dat toch echt in ons leeft.